Gelukkig zijn??????

Tegenwoordig is er veel te doen rond het thema "gelukkig zijn".

Sommige psychotherapeuten, psychologen en psychiaters vragen zich af of dat wel zo een vanzelfsprekende toestand is en of het niet eerder een product geworden is waarmee veel geld te verdienen is.

We streven bijna op een hysterische manier naar geluk. Ook millennials zijn opgegroeid met de leugen dat ze recht hebben op (chronisch) geluk. Daar komt narigheid van want je bent natuurlijk nooit leuk, bijzonder of gelukkig genoeg!

Op sociale media worden we omringd door alleen maar gelukkige mensen, terwijl de miserie wordt weggestopt onder een dikke laag filters.

We hebben het vaak moeilijk om negatieve emoties toe te laten want onze maatschappij is gericht op meer, beter en sneller. Verdriet, woede en frustratie passen daar niet in. We hebben verleerd om daar op een gezonde manier mee om te gaan...De oudere generatie kon dat vaak beter aan omdat ze zich niet voortdurend kon vergelijken met de rest van de wereld.

Het gevoel van ongelukkig zijn heeft vaak ook met opvoeding te maken. Veel ouders maken hun kinderen niet weerbaar waardoor ze weinig "draagkracht" ontwikkelen. Het is belangrijk dat we van kindsbeen af leren "dealen" met negatieve emoties. Daarom is het belangrijk om niet alleen materieel verwend te worden, maar ook emotionele aandacht te krijgen en ons emotioneel te leren uitdrukken...onze interne emotionele wereld te leren verwoorden.

We vluchten van onze gevoelens : niet voelen, alleen maar beleven en doen, doen, doen,...

Het beloningssysteem in ons brein vindt het wel fijn dat we van het ene piekmoment naar het andere rushen. Het wil nu eenmaal steeds sterkere prikkels. Op den duur zijn drie feestjes op een avond niet meer genoeg maar wil je brein er vijf. Het leidt af van de stilte en de leegte. Het valt op hoeveel mensen roesmiddelen of een drukke agenda gebruiken om hun gevoelens te verdoven en te dempen. Bovendien is positivisme een dictatuur geworden want klagen mogen we niet meer en daardoor snoeren we mekaar de mond!!!

Belangrijk is dus dat we leren benoemen wat we voelen, zoals Dirk De Wachter zo mooi zegt : in de miserie ontstaat de verbinding. Dan pak je elkaars hand vast of leg je even je hand op iemands schouder. Eigenlijk moeten we leren hoe bevrijdend het is om ons even shit te voelen.

Net op zulke momenten moet je extra mild zijn voor jezelf. Dàt is wat helpt, niet jezelf afstraffen.

Streven naar een tevreden leven is al meer dan goed genoeg en geluk ervaren is een momentopname die we als bonus kunnen beschouwen...