STILTE

In een wereld waar iedereen spreekt, roept of deelt, wordt stilte zeldzaam.

En nochtans : in mijn praktijk merk ik steeds vaker dat het net in die stilte is

dat er iets essentieels gebeurt.

Soms zit iemand tegenover me, worstelend met verdriet, stress of

richtingloosheid.

Er zijn woorden - veel zelfs - maar er is ook dat ene moment waarop iemand

stopt met spreken.

Ogen dwalen af, een schouder zakt, de adem stokt.

En dan gebeurt het : de stilte.

Ongemakkelijk, maar tegelijk vol.

Ze zegt : ik ben moe van sterk zijn.

Ze fluistert : ik weet het zelf niet meer.

Ze roept soms zelfs : zie mij, al zeg ik even niets.

We hebben geleerd dat we moeten praten om begrepen te worden.

Maar wat als we ook zouden leren dat écht luisteren - zonder invulling,

zonder advies, zonder haast - even krachtig is?

Als psychotherapeute probeer ik die ruimte te bewaken. Niet te vullen.

Niet forceren. Enkel aanwezig zijn.

En ik merk : net dat maakt heling mogelijk.

Want wie zich gehoord voelt in zijn stilte, vindt soms net daardoor

opnieuw woorden.

Wanneer was de laatste keer dat je iemand écht hoorde? Of jezelf?

Misschien is het tijd om eens niet te reageren, maar gewoon te zijn. In stilte.

In aanwezigheid. Daar, waar de diepste lagen van onszelf zich durven tonen.