Wanneer de verliefdheid voorbij is, kijken mensen vaak met weemoed terug
op een periode waarin ze enorm tot elkaar aangetrokken zijn en waarin de
intensiteit en de frequentie van sexuele activiteit groot is.
Het is dan ook normaal om verdrietig te zijn over het vervagen van verliefdheid.
Tegelijkertijd is dat nodig!
Eeuwigdurende intense verliefdheid lijkt misschien wel aantrekkelijk,
maar in de realiteit zou het een ramp zijn voor je relatie en voor je leven.
De constante staat van obsessie zou ervoor zorgen dat je de andere dimensies
van je leven verwaarloost (familie, vrienden, werk, hobby's, intellectuele- en
spitituele ontwikkeling, enz...)
Je moet dus doorhebben wat er aan de hand is, en bereid zijn om afscheid
te nemen van de spontane, moeiteloze, verliefde fase en sex.
Beseffen ook dat de sexuele frequentie op een bepaald moment afneemt,
doodgewoon omdat de opslorpende aandacht voor mekaar afneemt en daarbij
het non-stop verlangen om bij elkaar te zijn.
Niet moeilijk dus om tijdens de verliefdheidsfase voortdurend sexueel
opgewonden te zijn want dat heeft met de "aandachtsfactor" te maken.
Allemaal zeer menselijk dus, maar wat als sex met de jaren een bron van
ergernis wordt, of helemaal afwezig is?
Dan is het een kwestie van herbronnen en de aandacht terug op
mekaar weten te richten!
Makkelijker gezegd dan gedaan!
In de meeste gevallen vraagt dat inspanning en tijdsinvestering,
( en we hebben al chronisch tijd tekort!),
plus een ommekeer in bepaalde gewoontepatronen.
Alles wat de moeite waard is vraagt nu eenmaal ingeplande tijd en aandacht,
dus ook seks!
Het goeie nieuws is dat het de moeite loont...
- Login om te reageren