Dat er transparanter kan worden gecommuniceerd is een positieve verworvenheid en een vooruitgang!
Wanneer we het echter hebben over interpersoonlijke communicatie lijkt het wel alsof we stappen achteruit hebben gezet!
In mijn praktijk word ik regelmatig geconfronteerd met cliënten (vaak hooggeschoolden) die in het nauw worden gedreven op het ogenblik dat er zich conflictsituaties voordoen in hun rechtstreekse omgeving (op de werkvloer, met vrienden, familie of in hun koppel...)
Dat heeft te maken met " de buitenkant " die zeer snel evolueert en liefst perfect hoort te zijn, waardoor onze aandacht wordt afgeleid van het zoeken naar diepgang en aarding.
"Succes is het criterium, als we niet briljant of bloedmooi zijn, vallen we uit de boot" (Oscar van den boogaert).
Identiteit, of wat we van onzelf aan de wereld tonen, heeft veeleer te maken met een beeld dan met een woord.
We communiceren dan ook voornamelijk met eindeloze beelden (foto's) en met snelle en korte berichten.
Bijgevolg is er een gebrek aan tijd voor het cultiveren van het geschreven en het gesproken woord.
Nuance in een boodschap aanbrengen wordt steeds moeilijker, redeneren zeldzamer.
En daarmee verdwijnt ook de intimiteit, wat juist een noodzaak is om aan onze identiteit te bouwen, waardoor we weten wie we zijn en hoe we verder wensen te evolueren.
Velen hebben daar geen antwoord meer op en geraken tenslotte vereenzaamd, al hebben ze 500 facebookvrienden...
Het gesproken woord opnieuw beoefenen met vallen en opstaan, de moed ontwikkelen om conflicten aan te gaan en de kunst van het redeneren opnieuw cultiveren, is dus de boodschap!
- Login om te reageren