Enkele weken terug vond de serene uitvaart plaats van een goede vriendin.
Ongeveer een jaar geleden vroeg zij euthanasie aan. Een groot deel van haar leven vocht ze tegen wederkerende depressies. Ze had meerdere therapieën en psychiatrische opnames achter de rug, en psychofarmaca hadden nog weinig vat op haar.
Ik doe dan ook mijn hoed af voor diegenen die zich durven ontfermen over de mensen die uitbehandeld zijn in de psychiatrie.
Persoonlijk heb ik het hele proces van dichtbij meegemaakt en ik vond het een waardevol alternatief voor de rauwe eenzaamheid van een zelfmoord.
Het was een intens gebeuren met onvergetelijke intieme momenten.
Uit recent onderzoek blijkt dat bijna tweederde van de mensen die euthanasie aanvragen om hen uit hun psychisch lijden te redden, op hun beslissing terugkomen en toch voor het leven kiezen. Durven benoemen dat je uit het leven wil stappen, kan dus voldoende zijn om verder te leven, zo blijkt.
Als psychotherapeut vind ik het dan ook uiterst belangrijk om een open houding te ontwikkelen tegenover mensen met zelfmoordgedachten.
Hen gelegenheid en ruimte bieden om hun gedachten en gevoelens te uiten, zonder beoordeling of zonder te moraliseren, kan levens redden.
In Vlaanderen ligt het zelfmoordcijfer hoog. Zou er een link kunnen zijn met de typische geslotenheid, eigen aan sommige Vlamingen?
- Login om te reageren