Vooruitgang is soms ook achteruitgang :
tegenwoordig sterven meer mensen aan overgewicht dan aan ondervoeding,
chronische stress zorgt wereldwijd voor een gigantisch hoog aantal burn-outs
en door ons te spiegelen aan het Instagram maken we onszelf ongelukkig.
"Leef meer als een beest" zegt Wilma de Rek in haar boek.
Na miljoenen jaren van evolutie kan ons lichaam ons brein niet meer bijbenen.
Wij zijn niets meer dan één van de vele diersoorten op onze planeet,
maar we leven daar totaal niet naar en ook niet meer op de manier waarvoor
we eigenlijk zijn gebouwd.
Zodra je snapt dat bepaalde mechanismen (gewoonten) in ons lijf zijn verouderd,
kun je veel effectiever dingen proberen te veranderen.
Hoe we tegenwoordig leven is eigenlijk zelfmishandeling,
en dat begint al 's ochtends voor wie zijn wekker zet!
Het effect van het alarm zorgt voor een totale paniek omdat je lichaam vlak ervoor
nog in diepe rust was.
Er komen extra shots adrenaline vrij, je hartslag stijgt en je bloeddruk gaat omhoog
zodat je meteen paraat bent om te vechten of te vluchten, of in deze moderne tijd :
opstaan om naar je werk te gaan.
Met dat geweldige brein van ons hebben we een omgeving gecreëerd die niet
meer bij ons lijf past : we zitten veel te veel binnen en we nemen meer voedsel op
dan nodig is.
Sociale media zijn ontwikkeld met ons oeroude beloningssysteem in het
achterhoofd.
Ze spelen in op onze zwakheden : een like, een comment of een berichtje, en hup,
er komt een shotje dopamine in onze hersenen vrij waarvoor we erg gevoelig zijn
en wat verslavend werkt.
De industrie maakt dus misbruik van ons verouderde beloningssysteem.
Wat heeft het dierenleven ons dan te vertellen?
Om te beginnen is er geen enkel dier dat zich dood werkt, zo dom zijn dieren niet!
Ze bewaren het evenwicht door net zo hard te werken als nodig is :
ze eten genoeg om geen honger te lijden en verzekeren zich van nakomelingen,
maar daarna houden ze ermee op.
De Nederlandse bioloog Serge Daan voerde een interessant experiment met
torenvalken uit. Gemiddeld spenderen de mannetjes vier uur per dag aan de jacht,
de rest van de tijd lummelen ze maar wat rond.
De vrouwtjes zitten op de eieren, gemiddeld vier stuks.
Daan legde meer eitjes bij de vrouwtjes en die werden ook mee uitgebroed.
Automatisch gingen de mannetjes meer op jacht om meer voedsel te hebben.
Het leverde meer nakomelingen op, maar uiteindelijk stierven die torenvalken
wel eerder. Van nature weten ze dus precies hoeveel ze moeten doen om een zo
gunstig mogelijk leven te leiden.
Dat doet de mens dus niet : we werken ons dood als we niet uitkijken,
en we ontspannen op een verkeerde manier.
We overschrijden voortdurend onze grens en we stellen ons te weinig de vraag :
waar is het dier in onszelf bij gebaat?
Natuurlijk hebben we daarvoor een beetje uit te zoeken hoe we in elkaar zitten...
- Login om te reageren