Uit getuigenissen en onderzoek blijkt dat hoe meer het einde dichterbij komt,
hoe meer positieve emoties zoals vriendschap, liefde en hoop de bovenhand
krijgen.
Stervende mensen ervaren hun einde niet uitsluitend negatief, of vol angst en
verdriet.
Zélf begeleidde ik ooit een vriendin die gekozen had voor euthanasie.
Ik ervaarde die periode zeer intensief, vol wederzijds begrip en vanuit een diepe
verbondenheid.
Zij voelde zich verlost en vrij naarmate het einde dichterbij kwam,
Ik voelde met haar mee want ik besefte dat dit geen wanhoopsdaad was maar
een positieve keuze.
Bij terminalen blijkt dat er heel snel een soort van aanvaardingsproces begint,
( na initiële reacties van woede, angst en paniek...).
Tegenwoordig is het wel zo dat met goede palliatieve zorg het stervensproces
fysiek draaglijk wordt gemaakt.
Zodra mensen dat beseffen, valt er een fysieke last van hun schouders en halen
ze alles uit de kast om het leefbaar te maken.
Het is bewezen dat als de pijn meevalt niet zozeer het aantal dagen telt maar
wel hoe die worden beleefd!
Bovendien blijken mensen in het aanschijn van de dood vriendschappen en
familiebanden beter naar waarde te schatten.
Het draait dan nog om de kleine dingen des levens... een gesprek, een pintje,
een koffie... maar ook nog rond hopen op het meemaken van bvb een aankomende
geboorte...
De sfeer op de afdeling van de "stervenden" is meestal positief en dus vaak is het
er gewoon aangenaam om te vertoeven!!!
Sterven is nu eenmaal de enige zekerheid die we hebben.
We kunnen daarom beter vriendschap sluiten met de dood ipv hem als vijand
te beschouwen...
- Login om te reageren