Als kind zijn onze ouders onze externe referentie.
We geloven wat de omgeving ons laat geloven en we doen wat de ander verwacht.
Voor kinderen is het eenvoudig : hoe de ouders leven is hoe de wereld in mekaar zit.
En daar is niks verkeerd mee!
We hebben dat nodig om structuur in ons leven te krijgen, om aanvaard te worden,
en te functioneren in groep.
Als volwassene echter hebben we het accent te verleggen naar binnen.
Dan spreken we van een intern referentiekader dat vertrekt vanuit je eigen
noden en waarden.
Kiezen we wat de anderen doen of verwachten, of durven we te gaan voor wat we
zélf nodig hebben of juist vinden.
Durven leven vanuit je eigen referentiekader vraagt dat je je bewust wordt en
de moed ontwikkelt om je eigen weg te gaan,
ook wanneer dat leidt tot conflict of het verlaten van een groep.
Dat gaat over een emancipatieproces dat het vroeger geleerde niet verwerpt
maar overstijgt, en weer tot iets authentieks maakt.
Zo wordt je de schepper van je eigen leven.
Je hebt dus die externe referentie nodig om te kunnen evolueren naar een interne
referentie!
Het kan helpen om je daarbij enkele vragen te stellen :
"als ik keuzes maak, doe ik dan iets omdat het dwingend is vanuit de omgeving,
of doe ik het vooral omdat ik het zélf belangrijk vind?"
Ook ivm overtuigingen kunnen we ons afvragen :
"welke overtuigingen van vroeger heb ik ingeslikt die de dag van vandaag niet
meer bij me passen?"...
- Login om te reageren