Het is heel normaal dat je je onmachtig voelt als je over iets niets weet.
Zo hebben we nooit echt geleerd van om te gaan met verlies, dood of tegenslag.
Verdriet en rouw zouden van kindsbeen af ter sprake moeten komen, zowel op
school als binnen het gezin.
Iedereen wordt er ooit mee geconfronteerd, het is een aspect van het leven en
dus belangrijk om ermee te leren omgaan.
Rouwen is dan ook volkomen normaal : het betekent dat je in staat bent om
liefde te geven en te ontvangen.
Bovendien kan je om meerdere zaken rouwen : de dood, maar ook om onrecht,
een echtscheiding, een ontslag, een diagnose...
Momenten kunnen inbouwen van stilte, het verdriet of verlies toelaten
en er aandacht aan schenken, is van belang om tot jezelf te kunnen komen.
Voor de omstaanders betekent dat niet dat het verlies moet worden
doodgezwegen in een ijzige stilte!
Herinneringen ophalen is net heel belangrijk voor zij die achterblijven!
De moed hebben om mensen met tegenslag aan te spreken, kan net een grote
troost zijn.
Mensen zitten vaak met een gevoel van onmacht omdat ze iemands
verdriet willen wegnemen, maar dat gaat niet!
Je kan wel helpen met allerlei taken... en vooral openstaan voor wat iemand
vanuit ellende of verdriet te zeggen heeft!
Het einde van het rouwproces is niét vergeten of loslaten, maar het
anders vasthouden.
- Login om te reageren