Hoezeer verlangen we niet naar een andere ziel om ons aan vast te klampen, om onze ziel aan toe te vertrouwen en om onszelf in uit te storten?
We zijn gemaakt voor sociaal contact, voor verbondenheid.
Als dat in ons leven ontbreekt, start zowel in onze geest als in ons lichaam het langzame proces dat leidt tot krankzinnigheid en zelfs tot de dood.
Eenzaamheid doodt door beroertes en hartaanvallen : het verhoogt de bloeddruk, zorgt voor toename van stresshormonen en van de chemische stof in het bloed die in verband gebracht wordt met hart- en vaatziekten, en leidt tot vaatvernauwing.
Sociale uitsluiting leidt tot verlaging van de lichaamstemperatuur : een chronisch eenzaam persoon zal letterlijk het gevoel krijgen "in de kou te staan".
Harry Harlow toonde in de jaren zestig aan dat hechting essentieel is in het leven.
Dat deed hij door middel van een aantal wrede experimenten op babyaapjes die hij geïsoleerd liet opgroeien.
De babyaapjes werden enkele uren na hun geboorte bij de moeder weggehaald en in isolatie gezet.
Harlow merkte vervolgens op dat de babyaapjes wanneer ze konden kiezen tussen een "surrogaatmoeder" van ijzerdraad met daaraan bevestigd een fles melk, of eentje die geen eten had maar wel met een zachte badstof bedekt was, beduidend meer tijd met de met stof beklede moeder doorbrachten; troostend contact was belangrijker dan voeding.
Een babyaapje dat samen met zijn met stof beklede "moeder" in een vreemde omgeving werd gezet, verkende die omgeving en keerde daarbij af en toe terug naar zijn moeder om haar te knuffelen, om zich gehecht en veilig te voelen.
Als het aapje alleen in een kamer gezet werd, wiegde het heen en weer en begon te krijsen en te gillen.
Tenslotte zag Harlow zijn aapjes sterven van eenzaamheid...
- Login om te reageren