Mijn eigen individualiteit en zelfstandigheid ontplooïen, en mij tegelijkertijd
verbonden voelen met de ander of met een "groter geheel"......
Klinkt dat niet tegenstrijdig, KAN DAT WEL????
Toch wel, dat is wat onze tijd nodig heeft en waar we naartoe evolueren!
Na de tweede Wereldoorlog lag in het Westen de nadruk op "samen",
wat concreet gestalte kreeg in de wederopbouw, het ontstaan van de verzorgings-
staat en uiteindelijk in de oprichting van de EU.
Tot een bepaalde grens overschreden werd en het verplichte "samen" verstikkend
begon aan te voelen.
In het laatste kwartaal van de vorige eeuw zijn we de andere richting uit gegaan,
en verschoof het accent naar de "splitsing".
Er kwam een nieuwe samenlevingsvorm met meer vrijheid en autonomie,
waarin mensen keuzes konden maken op een manier die de geschiedenis nog niet
gezien had.
Maar ook daar hebben we ondertussen een grens overschreden.
De EU verbrokkelt, als individu hebben we ons zodanig losgezongen van de groep
dat we allemaal in ons eentje zitten te brommen.
Het opkomende nationalisme is ronduit gevaarlijk en de duur bevochten
individualiteit voelt eenzaam aan.
Ondertussen gaat de evolutie weer de andere richting uit en zien we nieuwe
samenlevingsvormen ontstaan, waar individuen zich verbinden om zich in te zetten
voor gemeenschappelijke projecten.
Het kunnen best fascinerende tijden worden, met nieuwe vormen van ouderschap
en gezinsleven, nieuwe werkvormen, nieuwe woonvormen.
We mogen onze autonomie niet uit handen geven, maar we moeten ons opnieuw
leren verbinden met anderen.
Onszelf leren kennen als deel van een groter geheel, samen met anderen,
zal borg staan voor een betere zelfzorg die niet los gezien kan worden van zorg
voor de ander.
Wellicht komt er dan ook meer ruimte voor intimiteit...
- Login om te reageren